Ήταν κάποτε ένα Λιοντάρι που είχε αποκοιμηθεί, όταν ξαφνικά ένα μικρό Ποντίκι άρχισε να τρέχει πάνω του.

Έτσι το Λιοντάρι ξύπνησε και έβαλε το τεράστιο πόδι του επάνω του ανοίγοντας τα μεγάλα του σαγόνια έτοιμο να το καταπιεί. «Με συγχωρείς, Βασιλιά μου,» είπε κλαίγοντας το μικρό Ποντίκι: «Συγχώρεσε με αυτή τη φορά και δε θα το ξεχάσω. Ποιος ξέρει ίσως κάποια στιγμή τις επόμενες ημέρες να σου ανταποδώσω αυτή την χάρη;».

Το Λιοντάρι που ενθουσιάστηκε τόσο πολύ με την ιδέα ότι το Ποντίκι θα μπορούσε να το βοηθήσει σε κάτι, σήκωσε το πόδι του και το άφησε να φύγει. Κάποια στιγμή αργότερα το Λιοντάρι πιάστηκε σε μία παγίδα και οι κυνηγοί που επιθυμούσαν να το μεταφέρουν ζωντανό στο Βασιλιά, το έδεσαν σε ένα δέντρο και πήγαν να βρουν μία άμαξα για να το μεταφέρουν. Τότε το μικρό Ποντίκι έτυχε να περνά από εκεί, και βλέποντας το κακό χάλι του Λιονταριού, πήγε κοντά του και γρήγορα ροκάνισε τα σχοινιά που έδεναν το Βασιλιά των Ζώων. «Δεν είχα δίκιο;» είπε το μικρό Ποντίκι.

Τελικά οι μικροί φίλοι μπορεί να αποδειχθεί ότι είναι υπέροχοι φίλοι.

(πηγή)